استیکر و برچسب دیواری شخصیت ها و هنرمندان فردی مرکوری Freddie Mercury Wallstickers کد h1418

استیکر و برچسب دیواری شخصیت ها و هنرمندان فردی مرکوری Freddie Mercury Wallstickers کد h1418

نقد و بررسی استیکر و برچسب دیواری شخصیت ها و هنرمندان فردی مرکوری Freddie Mercury Wallstickers کد h1418

فردی مرکوری
فرِدی مرکوری (Freddie Mercury) زاده شده با نام فرخ بلسارا (ફરોખ બલ્સારા) با تلفظ Pharōkh Balsārā (زادهٔ ۵ سپتامبر ۱۹۴۶، درگذشته در ۲۴ نوامبر ۱۹۹۱) موسیقی دان، خواننده و آهنگساز اهل بریتانیا بود که عمدتاً به عنوان خواننده و ترانه نویس اصلی گروه سبک راک کوئین شناخته می شود، اجراهای پرشور او، لباس های عجیب و غریب و ترانه های به یاد ماندنی اش، همراه با مرگ زود هنگامش به دلیل ابتلا به بیماری ایدز در سن ۴۵ سالگی، با خاطره های به جا مانده از موسیقی راک بریتانیا در دهه های ۷۰ و ۸۰ میلادی گره خورده است
فردی مرکوری همچنین به عنوان یک مجری روی صحنه، به خاطر داشتن یک شخصیت متظاهرانه و خودنمایانه و همینطور به خاطر داشتن صدایی قوی و رسا شناخته می شود، مرکوری به عنوان یک آهنگساز برخی از ترانه های موفق و پر فروش کوئین از جمله حماسه کولی، ملکه قاتل، یکی برای دوست داشتن، الان جلومو نگیر، مجنون کوچکی که به آن عشق می گویند و ما قهرمانیم را نوشته است، مرکوری علاوه بر فعالیت هایش در گروه کوئین، به شکل انفرادی هم فعالیت می کرد و گه گاهی هم به عنوان تهیه کننده یا موسیقی دان مهمان (پیانو و آوازخوانی) برای هنرمندان دیگر به فعالیت می پرداخت، او به علت برونکوپنومونی که به خاطر بیماری ایدز گرفتار آن شده بود، در ۲۴ نوامبر ۱۹۹۱ و تنها یک روز پس از آنکه به صورت عمومی اعلام کرد که مبتلا به ایدز شده است، درگذشت
مرکوری از پارسیان هند بود و در زنگبار تانزانیا و در خانواده ای با ریشه های هندی و ایرانی به دنیا آمد، تا اواسط دورۀ نوجوانی در همان زنگبار و همین طور در هندوستان زندگی و رشد کرد، در سال ۱۹۹۲ و پس از مرگ وی، جایزه بریت را به خاطر کمک های برجسته اش به موسیقی بریتانیا دریافت کرد و کنسرت بزرگداشت فردی مرکوری هم در استادیوم ومبلی در لندن برگزار شد، در سال ۲۰۰۱ مرکوری به همراه دیگر اعضای گروه کوئین، به تالار مشاهیر راک اند رول، در سال ۲۰۰۳ به تالار ترانه نویسان مشهور، در سال ۲۰۰۴ به تالار مشاهیر موسیقی بریتانیا وارد شد و گروه کوئین هم در سال ۲۰۰۲ ستاره ای در پیاده رو شهرت هالیوود دریافت کرد، همچنین در سال ۲۰۰۲ در نظرسنجی بی‌بی‌سی تحت عنوان انتخاب ۱۰۰ بریتانیایی کبیر، مرکوری در جایگاه ۵۸ قرار گرفت، در سال ۲۰۰۵ در یک نظرسنجی که توسط بلندر و MTV2 برگزار شد، مرکوری به عنوان برترین خوانندهٔ مرد همه دوران ها انتخاب شد، در سال ۲۰۰۸ نویسندگان رولینگ استونز، مرکوری را در جایگاه ۱۸ در فهرست ۱۰۰ خواننده برتر همه دوران ها قرار دادند، در سال ۲۰۰۹ در یک نظرسنجی توسط کلاسیک راک، مرکوری به عنوان برترین خواننده راک همه دوران ها انتخاب شد، آل میوزیک مرکوری را به عنوانی یکی از بزرگترین سرگرمی سازان راک همهٔ اعصار که دارای یکی از برترین صداها در زمینهٔ موسیقی است، توصیف کرد

دوران اولیۀ زندگی
مرکوری روز پنجم سپتامبر ۱۹۴۶ در دوره قیومیت بریتانیا بر سلطان نشین زنگبار در شرق آفریقا به دنیا آمد که هم اکنون بخشی از تانزانیا است، والدین او بومی و جر بلسارا از پارسیان (زرتشتیان با اصلیت ایرانی در هند) ایالت گجرات هند که این ناحیه در تقسیمات کشوری آن موقع هند-بریتانیا، در استان بمبئی قرار داشت، نام خانوادگی آن ها از شهر بلسر (که با نام Valsad هم شناخته می شود) واقع در بخش جنوبی گجرات گرفته شده است و خانودۀ مرکوری به عنوان یک پارسی، پایبند به آیین زرتشت بودند، پدر مرکوری صندوق دار اداره مستعمراتی بریتانیا بود و به همین دلیل خانواده بلسارا به زنگبار مهاجرت کرده بودند تا پدرش بتواند شغلش را حفظ کند، پدر فردی در هند با جر ازدواج کرد و او را با خود به زنگبار برد، فرّخ اولین فرزند آن ها بود و ۶ سال بعد هم خواهر کوچک تر او به نام کشمیرا به دنیا آمد
فردی سال های اولیه تحصیلاتش را در مدرسه ای مذهبی گذراند، معلمان این مدرسه راهبه های وابسته به کلیسای آنگلیکان بودند، اما وقتی ۸ ساله شد، پدر و مادرش تصمیم گرفتند او را به مدرسه ای در هند بفرستند
مرکوری بیشتر دوران کودکی خود را در هندوستان سپری کرد و در سن هفت سالگی، نواختن پیانو به او آموخته شد، در سال ۱۹۵۴ و در سن هشت سالگی، مرکوری برای تحصیل به سنت ماری اسکول، یک مدرسه شبانه روزی پسرانه به سبک بریتانیایی واقع در پانچگانی در نزدیکی بمبئی (هم اکنون در بمبئی) فرستاده شد، مدرسه سنت پیتر به کلیسا تعلق داشت اما درهایش به روی دانش آموزان از ادیان و اعتقادات مختلف باز بود، مرکوری هم به عنوان یک زرتشتی معتقد در این مدرسه تحصیل کرد
لاتا منگشکار خواننده بالیوودی، یکی از کسانی بود که در آن دوران مرکوری تحت تأثیر موسیقی او قرار داشت، مرکوری در سن ۱۲ سالگی یک گروه موسیقی مدرسه ای به نام هکتیکس تشکیل داد و آثار برخی از خواننده های راک اند رول همانند کلیف ریچارد و لیتل ریچارد را بازخوانی کرد، فردی اوقات فراغتش را در کنار خاله و پدربزرگ و مادربزرگ خود در مومبای می گذراند و همان موقع بود که عشقش به موسیقی شکل گرفت، او حتی به همراه چند نفر از دوستانش، اولین گروه موسیقی خود به نام «هکتیکس The Hectics» را هم به راه انداخت، یکی از دوستان آن دورهٔ مرکوری به یاد میاورد که او توانایی غیر طبیعی در گوش دادن به رادیو و نواختن آنچه که می شنید داشت، همچنین در همان مدرسه سنت پیتر بود که او اولین بار خود را «فردی» نامید، مرکوری در فوریه ۱۹۶۳ به زنگبار نزد والدین خود برگشت
مرکوری در ۱۷ سالگی به همراه خانواده اش به علت انقلاب زنگبار در سال ۱۹۶۴ برای حفظ جان خود از آنجا گریختند، در طی آن انقلاب، هزاران عرب و هندی کشته شدند، خانواده او به خانه کوچکی در فلتهام، میدلسکس در انگلستان نقل مکان کردند، مرکوری در دانشگاه پلی تکنیک ایزلورث ثبت نام کرد و مشغول به تحصیل در رشتهٔ هنر شد، سرانجام او دیپلم خود را در رشتۀ هنر و طراحی گرافیکی از دانشکده ایلینگ آرت کالج دریافت کرد و بعدها از مهارتهایی که در آنجا کسب کرده بود برای طراحی کردن تاج کوئین (لوگوی کوئین) استفاده کرد، مرکوری از بدو تولد تا پایان عمرش شهروند بریتانیا باقی ماند
مرکوری پس از فارغ التحصیلی به چند گروه موسیقی پیوست و به همراه دوست‌دخترش ماری اوستین به فروش لباس های دست دوم در بازار کنزینگتون مارکت در لندن مشغول شد، او همچنین شغلی هم در فرودگاه هیترو لندن داشت، دوستان آن دورۀ مرکوری از او در آن دوره به عنوان یک جوان ساکت و خجالتی که علاقه وافری به موسیقی داشت یاد می کنند، او که تحت تأثیر خوانندگی رابرت پلنت بود، در سال ۱۹۶۹ به گروه موسیقی ایبکس پیوست که بعدها به رکیج تغییر نام داد، مدتی را هم در اتاقی در بالای میخانه لیورپول، The Dovedale Towers زندگی کرد، پس از اینکه این گروه از هم پاشید، او به گروه دیگری به نام سور میلک سی ملحق شد، با این حال این گروه هم در اوایل ۱۹۷۰ از هم پاشید
در آوریل ۱۹۷۰ مرکوری به برایان می گیتاریست و راجر تیلور نوازنده درامز پیوست که قبلاً در گروهی به نام اسمایل عضویت داشتند، با وجود اینکه دیگر اعضای گروه و همینطور تریدنت استودیو، از قبل نام هایی برای گروه انتخاب کرده بودند، مرکوری نام «کوئین» را برای گروه برگزید، در همان حوالی او نام خانوادگی خود را از بلسارا به مرکوری تغییر داد

زندگی حرفه ای
هرچند که صدای صحبت کردن فردی مرکوری در محدودهٔ باریتون بود، او اغلب آهنگ هایش را در محدودهٔ تنور خوانده است، محدودهٔ آوازی او از Bass Low F (F2)‎ تا Soprano High F (F6)‎ بوده است، او می توانست تا Tenor High F (F5)‎ بلت بزند؛ سوپرانوی اسپانیایی، مونتسرات کاباله که یک آلبوم هم با مرکوری منتشر کرده است، دربارهٔ صدای مرکوری این چنین نظر داده است: «فرق مرکوری با تقریباً همهٔ دیگر ستاره های راک در این است که او صدایش را می فروشد»
او در ادامه اظهار می دارد که: «تکنیک های او در آوازخوانی متحیّر کننده بود، او مشکل تمپو نداشت، با یک حس نافذ ریتمی آواز میخواند، پلیسمنت آوازِ او بسیار خوب بود و او می توانست بدونِ زحمت و به‌ شکل غیر محسوس از یک رجیستر به رجیستر دیگر برود، او همچنین استعداد موسیقایی عالی داشت، ترتیب قطعات موسیقی او ظریف، خوشایند، شیرین، انرژی زا و محکم بود»
با ادامه یافتن دوران فعالیت گروه کوئین، او به طور فزاینده ای در حین اجراهای زنده، بالاترین نت ها را تغییر میداد و اغلب آن ها را با نت دوم، سوم و چهارم ها رمونیزه می کرد، گفته شده مرکوری خام ترین گرهک تارهای صوتی را داشته و هرگز هیچگونه آموزش رسمی آوازخوانی ندیده است

آهنگ سازی
مرکوری ۱۰ ترانه از ۱۷ ترانه ای که در آلبوم برترین آثار گروه کوئین قرار دارد را نوشته است: حماسه کولی، هفت دریای ری، ملکۀ قاتل، پسر از مد افتاده، یکی برای دوست داشتن، ما قهرمانیم، مسابقۀ دوچرخه سواری، الان جلومو نگیر، مجنون کوچکی که به آن عشق می گویند و بازی رو انجام بده
مهم ترین جنبهٔ ترانه نویسی او محدودهٔ وسیع ژانرهایی است که استفاده کرده است که برخی از آن ها عبارتند از راکیبلی، پراگرسیو راک، هوی متال، گاسپل، و دیسکو؛ او در مصاحبه ای در سال ۱۹۸۵ شرح داده است: «من متنفرم از اینکه یک کار رو دوباره و دوباره و دوباره انجام بدم، من دوست دارم ببینم که الان توی موسیقی، فیلم و تئاتر چه خبره و بعدش همه اون ها رو با هم ترکیب کنم»، مرکوری در مقایسه با بسیاری از آهنگ سازان محبوب، تمایل به نوشتن ترانه های پیچیده داشت، برای مثال حماسه کولی یک ساختار نامدور دارد و از تعداد زیادی آکورد تشکیل شده است، او همچنین شش ترانه در آلبوم کوئین دو را نوشته است که چندین تغییر کلیدی و اساس پیچیده دارند، از سوی دیگر، ترانهٔ مجنون کوچکی که به آن عشق می گویند تنها تعداد کمی آکورد دارد، علی‌رغم این حقیقت که مرکوری اغلب هارمونی های خیلی پیچیده می نوشت، خود ادعا کرده است که به سختی می توانست موسیقی بخواند، او بیشتر آهنگ هایش را بر روی پیانو مینوشت و از طیف گسترده ای از علامت های کلید مختلف استفاده کرده است

به عنوان مجری
مرکوری به خاطر اجراهای زنده اش شهرت داشت و به همراه گروه کوئین، در کشورهای زیادی به اجرای کنسرت پرداخته است که اکثراً در استادیوم ها برگزار میشدند، او سبک اجرایی بسیار نمایشی از خود نشان داد که عمدتاً با مشارکت گسترده ای از سوی حضار همراه بود، یکی از نویسندگان «The Spectator» او را چنین توصیف کرده است: «خواننده ای که تماشاگرانش را می شوراند، شادمان می کند و با حالات پرتجمل خود آن ها را جادو می کند»، دیوید بویی که در کنسرت بزرگداشت فردی مرکوری به خوانندگی پرداخته و همچنین ترانه ای به نام تحت فشار را هم با گروه کوئین ضبط کرده است، دربارهٔ شیوۀ اجرای مرکوری چنین می گوید: «در بین همه مجری های تئاتری راک، مرکوری از بقیه جلوتر است، او از مرزها فراتر رفت و البته من همیشه مردانی که لباس تنگ می پوشند را تحسین می کنم، من فقط یک بار او را در کنسرت دیدم و همانطور که درباره اش می گفتند، او یقیناً مردی بود که می توانست هواداران را در مشتش نگه دارد»، برایان می، گیتاریست گروه کوئین دربارهٔ مرکوری می گوید که مرکوری «می توانست کاری کند که آخرین نفری که در دورترین نقطه استادیوم قرار گرفته هم احساس بودن بکند»
یکی از مشهورترین اجراهای مرکوری در سال ۱۹۸۵ با گروه کوئین در لایو اید بود که در حین این اجرا، کل ۷۲.۰۰۰ جمعیت موجود در استادیوم یکصدا با هم آواز می خواندند، کف می زدند و موج می دادند، از این کنسرت به عنوان یکی از برترین کنسرت ها در تاریخ موسیقی راک یاد می شود، این کنسرت در یک برنامهٔ تلویزیونی به نام «برترین کنسرت ها» پخش شد، یکی از منتقدان در بررسی این کنسرت در سال ۲۰۰۵ نوشت: «آن هایی که فهرست هایی تحت عنوان برترین خوانندگان راک را گردآوری می کنند و جایگاه های بالا را به میک جگر، رابرت پلنت و غیره اختصاص می دهند، همگی مرتکب گناه بزرگی شده اند، فردی با آن اجرای لگام گسیخته اش در لایو اید، به آسانی رب‌النوع همه آنهاست»
مرکوری در طی دوره فعالیتش حدود ۷۰۰ کنسرت را در بسیاری از کشورهای دنیا با گروه کوئین اجرا کرد، یکی از جنبه های قابل توجه کنسرت های کوئین، مقیاس بزرگ آن ها بود، او یک بار گفت: «ما سیسیل ب دومیل راک اند رول هستیم، همیشه می خواهیم کارهای بزرگ و بهتری انجام دهیم»، گروه کوئین اولین گروهی بود که در استادیوم های آمریکای جنوبی به اجرای کنسرت می پرداخت و رکورد جهانی را از نظر تعداد شرکت کنندگان در سال ۱۹۸۱ در مورامبی استادیوم در سائو پائولو شکست، در ۱۹۸۶ کوئین در پشت پردۀ آهنی و در جلوی یک جمعیت ۸۰.۰۰۰ نفری در بوداپست به اجرا پرداخت که این کنسرت، بزرگترین کنسرت راکی بود که در اروپای شرقی برگزار میشد، آخرین اجرای مرکوری با کوئین در ۹ اوت ۱۹۸۶ در نب‌ورد پارک انگلیس بود که گفته می شود به صورت تخمینی حدود ۱۶۰.۰۰۰ نفر در آن شرکت داشتند، مرکوری در آخرین اجرای خود بر روی صحنه که در انتهای آن ترانهٔ «خداوند ملکه را حفظ کند» اجرا شد، در حالی که یک ردای بلند پوشیده بود و تاجی زرین را در بالا نگه داشته بود، با جمعیت خداحافظی کرد

نوازندگی
مرکوری در زمان کودکی اش در هندوستان تا سن نه سالگی آموزش رسمی پیانو دید، بعدها وقتی که در لندن زندگی می کرد گیتار را آموخت، او اغلب موسیقی گیتارمحور را می پسندید، هنرمندان محبوبش در آن زمان ها د هو، بیتلز، جیمی هندریکس، دیوید بووی و لد زپلین بودند، او اغلب نسبت به نوازندگی خود در هر دو مورد پیانو و گیتار، خود کوچک پندار بود و از اوایل دهه ۱۹۸۰ به بعد شروع به استفادهٔ گسترده از نوازندگان کیبورد مهمان هم برای کوئین و هم برای حرفهٔ انفرادی خود کرد، قابل توجه ترین این نوازندگان مهمان، فرد مندل بود (موسیقیدان کانادایی که برای پینک فلوید، التون جان و سوپرترمپ هم کار کرده) که او را برای اولین پروژه انفرادی خود به خدمت گرفت و از ۱۹۸۵ به بعد با مایک موران (در استودیو) و اسپایک لی (در کنسرت) به همکاری پرداخت و بیشتر کارهای مرتبط با کیبورد را به آن ها می سپرد
مرکوری در بسیاری از ترانه های معروف کوئین پیانو نواخته است که ملکۀ قاتل، حماسۀ کولی، ما قهرمانیم، یکی برای دوست داشتن، و منو الان متوقف نکن از آن جمله هستند، او از پیانوهای بزرگ کنسرتی استفاده می کرد و گه گاهی هم از آلات موسیقی نظیر هارپسیکورد بهره میبرد، از ۱۹۸۰ به بعد، مرکوری بطور مکرر از سینث‌سایزر در استودیو استفاده می کرد؛ گیتاریست کوئین، برایان می اظهار داشته است که او توانایی های خودش در پیانو را باور نداشت و خیلی کم به نواختن می پرداخت، چرا که میخواست در روی صحنه به اطراف قدم بزند و مخاطبان را سرگرم کند، هرچند که او آثار زیادی برای گیتار نوشته است، با این حال تسلط ابتدایی و اندکی بر روی این ساز داشت، ترانه هایی همانند جنگ عفریتی و مجنون کوچکی که به آن عشق می گویند بر روی گیتار ساخته شده اند، در ترانه دوم مرکوری هم در استودیو و هم بر روی صحنه گیتار آکوستیک می نوازد

پیشۀ انفرادی
مرکوری علاوه بر همکاری در گروه کوئین، دو آلبوم و چندین تک آهنگ هم به صورت انفرادی منتشر کرده است، هرچند که آثار انفرادی او به اندازه آثاری که با کوئین داشت از نظر تجاری موفق نبودند، آن دو آلبوم و چند تک آهنگ انفرادی او جزء ۱۰ آثار برتر در جداول موسیقی بریتانیا قرار گرفتند، نخستین کوشش انفرادی او مشارکتش در میکس ترانهٔ «عشق می کشد» ریچارد وولف در آلبوم سال ۱۹۸۴ او بود (همچنین این ترانه در تم پایانی «تفنگ پر شده» National Lampoon هم استفاده شد)، همچنین از جمله اولین کوشش های انفرادی مرکوری، همکاری در تهیه یک موسیقی زمینۀ جدید برای فیلم مادر شهر ساختهٔ فریتز لانگ بود، تهیه کنندهٔ این ترانه جورجو مورودر بود و در جایگاه دهم جداول بریتانیا قرار گرفت
دو آلبوم مرکوری که کاملاً مستقل از گروه کوئین تهیه شده بودند، آقای آدم بده (۱۹۸۵) و بارسلونا (۱۹۸۸) نام داشتند، آقای آدم بده جزء ده آلبوم برتر در جداول آلبوم بریتانیا قرار گرفت، در سال ۱۹۹۳ یک رمیکس از ترانهٔ «زندگی کردن برای خودم»، تک‌آهنگی از همین آلبوم جایگاه نخست را در جدول تک آهنگ های بریتانیا بدست آورد، این ترانه همچنین جایزۀ آیور نوول را هم پس از مرگ مرکوری برایش به ارمغان آورد، نقّاد آل‌میوزیک، ادواردو ریواداویا آقای آدم بده را به صورت «عالی از همان ابتدا تا انتها» توصیف می کند و نظر خود را اینگونه بیان می کند که «مرکوری کاری ستودنی در کشف قلمروهای ناشناخته انجام داده است»، این آلبوم به ویژه بسیار سینث‌سایزر محور است، بطوریکه آلبوم های گذشته کوئین اینگونه نبودند
آلبوم دوم مرکوری، بارسلونا، با سوپرانوی اسپانیایی، مونتسرات کاباله ضبط شده است، عناصری از موسیقی عامه پسند و اپرا در این آلبوم با هم ترکیب شده است، عمدۀ منتقدین مردد بودند که چه مفهومی از این آلبوم برداشت کنند، شخصی آن را «عجیب و غریب ترین سی‌دی سال» نامید، آلبوم به موفقیت تجاری دست یافت و ترک عنوانی آلبوم (ترکی که همنام آلبوم است) جایگاه هشتم را در جداول بریتانیا کسب کرد و در اسپانیا هم به موفقیت بزرگی دست یافت، ترک عنوانی این آلبوم بطور گسترده از رادیو پخش شد و سرود رسمی بازی های المپیک تابستانی ۱۹۹۲ بود (که یکسال پس از مرگ مرکوری در اسپانیا برگزار شد) و با استقبال فراوانی روبرو شد، کاباله در مراسم افتتاحیه المپیک این ترانه را به صورت زنده اجرا کرد و قسمت هایی که مربوط به مرکوری بود بر روی صفحهٔ نمایش پخش شد، این اتفاق قبل از شروع فینال لیگ قهرمانان اروپا ۱۹۹۹ در بارسلونا هم بار دیگر تکرار شد
علاوه بر این دو آلبوم انفرادی، مرکوری چندین تک آهنگ هم منتشر کرده است، از جملهٔ آن ها یک نسخهٔ بازخوانی از ترانهٔ موفق متظاهر بزرگ گروه پلترز بود که در سال ۱۹۸۷ در بریتانیا در جایگاه پنجم ایستاد، در سپتامبر ۲۰۰۶ یک آلبوم گردآوری شده از کارهای انفرادی مرکوری به افتخار شصتمین زادروزش در بریتانیا منتشر شد، این آلبوم جز ۱۰ آلبوم برتر در جدول آلبوم های بریتانیا قرار گرفت
مرکوری در طی سال های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۳ چندین ترانۀ مشترک با مایکل جکسون ضبط کرد، از جمله دمویی از «وضعیت پرتنش»، «پیروزی» و «زندگی باید چیزی بیش از این باشد»، هیچکدام از این آثار مشترک به صورت رسمی منتشر نشد، هرچند که نسخه های قاچاقی آن ها وجود دارد، جکسون بعدها ترانهٔ وضعیت پرتنش را با میک جگر برای آلبوم پیروزی گروه جکسون فایو ضبط کرد، مرکوری در آلبوم آقای آدم بده، یک نسخه انفرادی از آهنگ زندگی باید چیزی بیش از این باشد را قرار داده است، در نوامبر ۲۰۱۱ برایان می اعلام کرد که یک سری از آهنگ هایی که مرکوری و جکسون به صورت دو نفری خوانده اند، در سال ۲۰۱۲ عرضه خواهد شد، بعدها تاریخ عرضهٔ آن را به سال ۲۰۱۳ و پس از آن هم به سال ۲۰۱۴ موکول کرد
علاوه بر همکاری با مایکل جکسون، مرکوری به همراه راجر تیلور در ترک عنوانی آلبوم سال ۱۹۸۲ بیلی اسکوییر که احساسات در حرکت نام دارد هم به خوانندگی پرداخته اند، آن ها بعدها در تهیهٔ دو ترانه از آلبوم سال ۱۹۸۶ اسکوییر تحت عنوان کافی کافی است، همکاری کردند که یکی ترانهٔ عشق قهرمان است بود که در آن به آوازخوانی پرداختند و دیگری ترانهٔ بانویی با ساکسوفون تنور بود که برای آن دگرسان سازی موسیقایی را انجام دادند

زندگی شخصی
رابطه
مرکوری در اوایل دهه ۱۹۷۰ یک رابطۀ طولانی مدت با ماری اوستین داشت که او را از طریق برایان می ملاقات کرده بود، او برای چندین سال با اوستین به طور مشترک در وست کنزینگتون زندگی کرد، در دسامبر ۱۹۷۶ مرکوری دربارهٔ گرایشش با اوستین حرف زد که نتیجه آن پایان رابطه عاشقانهٔ او با اوستین بود، مرکوری از خانهٔ مشترکی که با اوستین داشتند به خیابان دوازدهم استنفورد تراس در کنزینگتون کوچ کرد و برای اوستین هم خانه ای در همان حوالی خرید، با این حال مرکوری و اوستین برای سال ها دوستان نزدیک یکدیگر ماندند و مرکوری اغلب از اوستین به عنوان تنها دوست واقعی خود یاد می کرد، او همچنین چندین ترانه در مورد اوستین سروده است که از جمله قابل ذکرترین آن ها می توان به عشق زندگی من اشاره کرد، آخرین خانهٔ مرکوری به نام گاردن لژ، کاخی با معماری گرجستانی دارای ۲۸ اتاق بود که در یک باغ مانیکورکاری شده قرار دارد و حول آن را دیواری آجری بلند فرا گرفته است، این خانه که در منطقۀ کنزینگتون لندن قرار دارد پس از مرگ مرکوری به اوستین رسید، مرکوری در وصیت نامه اش، خانه اش را برای ماری اوستین به ارث گذاشته است و در اینباره گفته است که «تو همسر من بودی و به هر حال این خانه برای توست»، مرکوری همچنین پدرخواندهٔ پسر ارشد اوستین بود که ریچارد نام دارد

حماسۀ کولی
کنی اورت، دی‌جی رادیو، اولین بار مرکوری را در سال ۱۹۷۴ هنگامی که او برای یک برنامه صبحگاهی در Capital London دعوت کرده بود ملاقات کرد، آن دو به عنوان دو تن از خودنماترین و محبوب ترین هنرمندان بریتانیایی، ویژگی های مشترک فراوانی داشتند و بلافاصله تبدیل به دوستان نزدیکی برای یکدیگر شدند، اورت نقشی اساسی در موفقیت اولیه کوئین ایفا کرد، در سال ۱۹۷۵ مرکوری با یک نسخه از تک آهنگ حماسۀ کولی نزد اوت رفت، اورت که در ابتدا به عنوان یک محرم شک داشت که یک ایستگاه رادیویی پیدا شود که حاضر به پخش این ترانهٔ بیش از ۶ دقیقه ای باشد، به مرکوری در آن لحظه چیزی نگفت و ترانه را بر روی گردونه گرامافون گذاشت و پس از اینکه آن را شنید به شور آمد و گفت فراموشش کن، این ترانه برای قرن ها یک ترانهٔ شماره یک خواهد بود، در حالی که Capital Radio به صورت رسمی این ترانه را نپذیرفته بود، اما اورت بی وقفه راجع به ترانه ای صحبت می کرد که خودش آن را شنیده بود اما نمی توانست آن را پخش کند تا اینکه ترانه به صورت «اشتباهی» شروع به پخش شدن می کند و اورت اظهار میدارد که «وای! از دستم دررفت!»، خیلی زود شنوندگان با تلفن به کاپیتال هجوم آوردند و می خواستند بدانند که این ترانه کی منتشر خواهد شد، اورت در یک روز این ترانه را ۳۶ بار پخش کرد

شخصیت
مرکوری علی‌رغم داشتن شخصیت خودنمایانه بر روی صحنه، در مواقعی که به اجرا نمی پرداخت، خصوصاً گرداگرد افرادی که به خوبی آن ها را نمی شناخت، گوشه گیر و خجالتی بود و مصاحبه های کمی انجام می داد، مرکوری یک بار دربارهٔ خودش گفت: «من در حین اجرا برون گرا هستم اما از درون یک انسان کاملاً متفاوتم»، او در حین اجرای برنامه غرق محبت از طرف طرفدارانش میشد، در یادداشت خودکشی کورت کوبین ذکر شده که او چطور به اینکه مرکوری دوست داشتنی به نظر می رسید و از اینکه دوست داشته شود و مورد پرستش جمعیت قرار گیرد لذت میبرد را هم تحسین می کرد و هم به آن غبطه می خورد
مرکوری در سال ۱۹۸۷ چهل و یکمین سالگرد تولد خود را در پایکز هتل در ایبیزا جشن گرفت، درست چند ماه پس از اینکه او متوجه شد به ایدز مبتلا شده است، مرکوری در این جای دنج به دنبال آرامش بسیار بود و از دوستان نزدیک صاحب آنجا، آنتونی پایک، به حساب میامد که او مرکوری را «زیباترین شخصی که در تمام زندگی ام دیده ام، بسیار سرگرم کننده و دست و دل باز» توصیف کرده است، بر طبق گفتهٔ لزلی-آن جونز، مرکوری آنجا را مثل خانۀ خودش می دانست، او گاهی تنیس بازی می کرد و کنار استخر لم می داد، مهمانی که در ۵ سپتامبر ۱۹۸۷ برگزار شد به صورت باورنکردنی ترین مثال از ولخرجی در دریای مدیترانه که تا به حال دیده شده توصیف شده است و ۷۰۰ نفر در آن شرکت داشتند، کیکی به شکل ساگرادا فامیلیا برای مهمانی تهیه شده بود، هرچند که کیک اصلی فروپاشیده بود و با کیکی دو متری اسفنجی جایگزین شده بود که بر روی آن اشعاری از ترانه بارسلونا مرکوری نوشته شده بود، صورت حساب این مهمانی که ۲۳۲ لیوان شکسته هم در آن بود به مدیر برنامه های کوئین، جیم بیچ داده شد

بیماری و مرگ
در اکتبر ۱۹۸۶ مطبوعات انگلیسی گزارش کرده بودند که مرکوری در یکی از کلینیک های هارلی استریت خونش را برای ابتلاء به ویروس HIV/AIDS آزمایش کرده است، وقتی که مرکوری در حال بازگشت از سفری از ژاپن بود، گزارشگری از سان به نام هیو ویتو، در فرودگاه هیترو از او دربارهٔ این قضیه سؤال کرد، مرکوری انکار کرد که بیماری دارد،بر طبق گفتهٔ شریک زندگی اش، مرکوری کمی پس از عید پاک سال ۱۹۸۷ تشخیص داد که به بیماری ایدز مبتلا شده است، در همان اوقات مرکوری در مصاحبه ای ادعا کرده بود که نتیجه آزمایش ایدزش منفی بوده است، علی‌رغم این انکارها، مطبوعات انگلیسی شایعات را در چند سال بعدی هم دنبال می کردند که با لاغر و نحیف شدن ظاهری مرکوری و عدم برگزاری تورها توسط کوئین به این شایعات دامن زده میشد، در ۱۹۹۰ شایعات دربارهٔ سلامتی مرکوری فراگیر و رایج بود، در مراسم اهدای جایزه بریت سال ۱۹۹۰ که در تاریخ ۱۸ فوریه در دومینون تئاتر لندن برگزار شد، مرکوری و بقیۀ اعضای گروه کوئین برای دریافت جایزه بریت به خاطر همکاری قابل توجه در موسیقی به روی صحنه رفتند که این آخرین حضور عمومی مرکوری بود، تا پایان زندگی مرکوری عکاسان به طور مرتب در کمین او بودند، روزنامهٔ سان طی یک سری مقاله ادعا کرد که مرکوری به شکل جدی بیمار است، یکی از مشهورترین آنها، مقاله ای در نوامبر ۱۹۹۰ بود که در صفحۀ اولش تصویری از مرکوری که در آن نحیف به نظر می رسید به همراه سرصفحهٔ «این رسمیست، مرکوری جداً بیمار است» قرار داشت
با این حال مرکوری و اشخاص نزدیکش که به آن ها می توانست اعتماد کند، همچنان این قضایا را انکار می کردند، حتی پس از انتشار مقالۀ صفحه اولی که در ۲۹ آوریل ۱۹۹۱ پس از حضور کمرنگ مرکوری در رویدادهای عمومی منتشر شد که در آن مرکوری بسیار نحیف به تصویر کشیده شده بود، مرکوری برای چندین سال وضعیت ایدزش را به طور عمومی اعلام نکرد و این مسئله را پنهان نگه داشت، اینطور مطرح شده که او می توانست با زودتر صحبت کردن دربارهٔ وضعیتش و مبارزه علیه این بیماری، آگاهی عمومی در رابطه با ایدز را بالا ببرد، مرکوری برای محافظت از افراد نزدیک به خود، وضعیت بیماری اش را فاش نکرد، برایان می در مصاحبه ای در سال ۱۹۹۳ تأیید کرد که مرکوری خیلی پیش از آن گروه را از بیماری اش آگاه کرده بود، در موزیک ویدئوی «اینها روزهای زندگی ما هستند» که در ماه مه ۱۹۹۱ فیلمبرداری شد، مرکوری بسیار لاغر بود، تصاویر او در این موزیک ویدیو آخرین صحنه هایش در جلوی دوربین بودند
مرکوری پس از پایان کارش با کوئین در ژوئیه ۱۹۹۱ در خانه اش در کنزینگتون به استراحت پرداخت، همسر سابق او ماری اوستین در سال های پایانی عمرش همدم او بود و در هفته های پایانی عمرش به طور مرتب به خانه مرکوری سر میزد تا از او مراقبت کند، مرکوری در نزدیکی پایان عمرش شروع به از دست دادن بینایی اش کرد و وخامتش چنان بود که نمی توانست از تخت خواب بلند شود، با توجه به بدتر شدن شرایط، مرکوری تصمیم گرفت با امتناع از خوردن داروها، مرگش را تعجیل کند و تنها به استفاده از آرام بخش ها اکتفا کرد
مرکوری در ۲۲ نوامبر ۱۹۹۱، منیجر کوئین حیم بیچ را به خانه اش در کنزینگتون فرا خواند تا به طور عمومی دربارهٔ چیزی صحبت کند، روز بعد اعلامیۀ زیر از طرف مرکوری در نشریه های بین‌المللی به چاپ رسید:
«پیرو حدس و گمان های بسیار زیاد در دو هفته اخیر در مطبوعات، من می خواهم تأیید کنم که نتیجه آزمایش HIV من مثبت بوده و من به ایدز مبتلا هستم، احساس کردم که کار درست این است که برای حفظ حریم خصوصی اطرافیانم این قضیه تا به امروز مخفی باشد، با این حال وقت آن رسیده است که دوستان و طرفداران من در سرتاسر دنیا حقیقت را بدانند و امیدوارم که همه به من و پزشکانم در مبارزه با این بیماری مخوف ملحق شوند، حریم شخصی من همیشه برایم بسیار مهم بوده است و من به خاطر عدم انجام مصاحبه معروف هستم، لطفاً درک کنید که این سیاست ادامه خواهد داشت»
در صبح ۲۴ نوامبر ۱۹۹۱ کمی پس از ۲۴ ساعت از انتشار این بیانیه، مرکوری در سن ۴۵ سالگی در خانه اش در کنزینگتون درگذشت، علت اصلی مرگ برونکوپنومونی بود که به سبب ابتلاء به ایدز ایجاد شده بود، دیو کلارک از گروه دیو کلارک فایو که از دوستان نزدیک مرکوری بود، در هنگام مرگ بر بالینش حاضر بود، اوستین به مادر و خواهر مرکوری تلفن زد تا خبر مرگ او را به آنها برساند، خبر مرگ او در ساعات اولیه ۲۵ نوامبر به روزنامه ها و تلویزیون رسید
در ۲۷ نوامبر مراسم تشییع جنازۀ مرکوری توسط یک موبد زرتشتی انجام گرفت، حدود ۳۵ نفر از دوستان و خویشاوندان نزدیک مرکوری در تشییع جنازه اش شرکت داشتند که دیگر اعضای گروه کوئین و التون جان از حضار این مراسم بودند، جسد مرکوری در گورستان کنزال گرین در غرب لندن سوزانده شد، بر طبق خواستهٔ مرکوری، ماری اوستین خاکسترهای او را در یک جای نامعلوم به خاک سپرد، اعتقاد بر این است که محل دفن خاکسترهای مرکوری را تنها ماری اوستین میداند و او اظهار داشته که هرگز محل به خاک سپاری آنها را فاش نخواهد کرد
مرکوری در وصیت نامه اش، بخش بزرگی از دارایی هایش از جمله خانه اش و حق امتیاز آثارش را به ماری اوستین و باقی مانده دارایی اش را برای خواهر و والدینش به ارث گذاشته است، همچنین او ۵۰۰.۰۰۰ پوند برای آشپزش جو فانلی، ۵۰۰.۰۰۰ پوند برای دستیار شخصی اش پیتر فریستون، ۱۰۰.۰۰۰ پوند برای راننده اش تری گیدینز و ۵۰۰.۰۰۰ پوند هم برای جیم هوتون به ارث گذاشته است، ماری اوستین به همراه خانواده اش به زندگی در خانه مرکوری در گاردن لوژ کنزینگتون ادامه داد
پس از مرگ مرکوری، دیوار بیرونی خانه اش گاردن لوژ تبدیل به دیوار یادبود او شد، عزاداران و هواداران مرکوری بر روی دیوار خانه اش، پیام های بزرگداشت و تسلیت خود را می نوشتند، سه سال پس از مرگ او نشریهٔ تایم اوت گزارش داد که «از وقتی مرکوری مرده، دیوار بیرونی خانهٔ او تبدیل به بزرگترین یادبود راک اند رول لندن شده است»، امروزه هم هواداران مرکوری همچنان برای تکریم مرکوری از آنجا بازدید می کنند و پیام های خود را بر روی آن می نویسند، هوتون در سال ۲۰۰۰ در یک اثر زندگینامه ای از مرکوری به نام «فردی مرکوری؛ داستان گفته نشده» شرکت کرد و همچنین مصاحبه ای هم با تایمز در مورد شصتمین زادروز مرکوری انجام داد

میراث
محبوبیت ادامه دار
اینکه مرگ مرکوری چقدر باعث افزایش محبوبیت کوئین شده مشخص نیست، در ایالات متحده که محبوبیت کوئین در دهه ۱۹۸۰ کاهش یافته بود، در ۱۹۹۲ سال بعد از مرگ مرکوری فروش آلبوم های کوئین به شکل انکارناپذیری افزایش یافت، یکی از منتقدین آمریکایی در سال ۱۹۹۲ گفت که چیزی که به آن فاکتور «ستارۀ مرده» می گویند تأثیرش را گذاشته و گروه کوئین در میانهٔ یک باززایی اساسی است»، فیلمی در سال ۱۹۹۲ به نام دنیای وین منتشر شد که ترانهٔ حماسۀ کولی در قسمتی از آن پخش میشد، بر طبق انجمن صنعت ضبط موسیقی ایالات متحده آمریکا کوئین ۳۴.۵ میلیون نسخه آلبوم در آمریکا فروخته است که نیمی از آنها پس از مرگ مرکوری در ۱۹۹۱ بوده است
میزان فروش جهانی کوئین تا امروز تا حدود ۳۰۰ میلیون تخمین زده شده است، در بریتانیا کوئین نسبت به دیگر هنرمندان موسیقی (از جمله بیتلز) جمعاً هفته های بیشتری را در جدول های آلبوم بریتانیا مانده است، آلبوم برترین آثار کوئین پرفروش ترین آلبوم همهٔ اعصار در بریتانیا است، دو تا از ترانه های مرکوری به نام حماسۀ کولی و ما قهرمانیم، هر کدام به عنوان برترین ترانهٔ همهٔ اعصار به ترتیب در نظرسنجی هایی توسط سونی اریکسون و رکوردهای جهانی گینس انتخاب شده اند، نظرسنجی اول تلاشی برای تعیین کردن محبوب ترین ترانهٔ دنیا بود، در حالی که نظرسنجی گینس تنها در بریتانیا صورت پذیرفت، هر دو ترانه وارد تالار مشاهیر گرمی شده اند، حماسهٔ کولی در سال ۲۰۰۴ وارد این تالار شد و ما قهرمانیم هم در سال ۲۰۰۹، در اکتبر ۲۰۰۷ نماهنگ حماسهٔ کولی توسط خوانندگان مجله کیو به عنوان برترین نماهنگ همۀ اعصار انتخاب شد
مرکوری که همواره از او به عنوان یکی از بهترین خوانندگان در تاریخ موسیقی عامه پسند یاد می شود، در فهرستی به نام «۲۲ صدای برتر موسیقی» که توسط MTV تنظیم شده، پس از ماریا کری در جایگاه دوم قرار گرفت، به علاوه در ژانویه ۲۰۰۹ در نظرسنجی ایستگاه رادیویی پلانت راک پس از رابرت پلنت به عنوان دومین خوانندهٔ برتر راک انتخاب شد، در می ۲۰۰۹ مرکوری در یک نظرسنجی از طرف مجله کلاسیک راک به عنوان برترین خواننده راک انتخاب شد، در سال ۲۰۱۱ خوانندگان مجله NME مرکوری را پس از مایکل جکسون به عنوان برترین خوانندۀ همۀ دوران ها انتخاب کردند، در سال ۲۰۱۱ خوانندگان مجلۀ رولینگ استون مرکوری را در جایگاه دوم «بهترین آوازخوان اصلی همۀ اعصار» انتخاب کردند، در سال ۲۰۱۳ خوانندگان گیگ وایز مرکوری را بهترین خوانندهٔ همهٔ اعصار انتخاب کردند

آلبوم کوئین پس از مرگ او
در نوامبر ۱۹۹۵ کوئین آلبوم ساخت بهشت را منتشر کرد، این آلبوم از آهنگ های منتشر نشدۀ فردی مرکوری از سال ۱۹۹۱، اوت تیک هایی (Outtake) از سال های گذشته و نسخه های بازسازی شده از آثار انفرادی مرکوری توسط اعضای زنده گروه تشکیل شده بود، پوستر آلبوم تصویری از تندیس فردی مرکوری را نشان می دهد که در حال نگاه کردن به دریاچه لمان در مونترو سوئیس است، جایی که مرکوری آخرین آهنگ هایش را در مونتین استودیوز نوشته و ضبط کرده است، بر روی جلد آلبوم نوشته شده بود که «تقدیم به روح جاودانۀ فردی مرکوری»

یادبودها
تندیسی از مرکوری در مونترو سوئیس که توسط مجسمه ساز ارنا سدلکا ساخته شده، برای تکریم و بزرگداشت او برپا شد، این مجسمه سه متر طول دارد و در حال نگاه کردن به دریاچۀ لمان از بالا است و در ۲۵ نوامبر ۱۹۹۶ در میان حضور طرفداران، توسط پدر مرکوری و منتسرات کاباله و همینطور باقیماندهٔ اعضای گروه کوئین رونمایی شد، از سال ۲۰۰۳ به بعد، طرفداران مرکوری برای بزرگداشت این هنرمند هر ساله در آخر اولین هفته از ماه سپتامبر، در کنار این مجسمه گرد هم میایند که این رویداد تحت عنوان روز بزرگداشت فردی مرکوری در مونترو شناخته می شود و گروه Bearpark And Esh Colliery هم در ۱ ژوئیه ۲۰۱۰ در کنار این مجسمه، به نواختن پرداختند، در سال ۱۹۹۹ پست سلطنتی انگلستان تمبری با تصویری از فردی مرکوری در حال اجرا بر روی صحنه را به افتخار او به چاپ رساند، در سال ۱۹۹۷ هم سه عضو باقیماندهٔ گروه کوئین ترانه ای به نام هیچ کس جز تو (فقط خوب ها زود می میرند) را برای بزرگداشت مرکوری و همهٔ کسانی که زودتر از موعد مرگشان میمیرند، اهدا کردند
در سال ۲۰۰۹ یادبودی از مرکوری در شهر فلتام جایی که مرکوری و خانواده اش پس از رسیدن به انگلستان در سال ۱۹۶۴ به آنجا رفته بودند رونمایی شد، به یادبود دستاوردهای مرکوری، ستاره ای در خیابان اصلی فلتام توسط مادرش، جر بولسارا و دیگر عضو گروه کوئین برایان می، رونمایی شد، در دسامبر ۲۰۰۹ یک ماکت بزرگ از مرکوری با لباس تارتان برای تبلیغات اجرای ترانۀ ما تو را به جنب و جوش می اندازیم در پلی هوس تئاتر، در مرکز ادینبرگ در معرض دید عموم قرار گرفت
از می ۲۰۰۲ که نمایش موزیکالی توسط کوئین و بن التون به نام ما تو را به جنب و جوش می اندازیم در دومینون تئاتر در وست اند لندن برگزار شد، تندیسی از مرکوری در ورودی آنجا نصب شده است
به مناسبت شصت و پنجمین سالگرد مرکوری، شرکت گوگل یک گوگل دودل را به او تقدیم کرد که یک انیمیشن تصویری در رابطه با ترانه الان جلومو نگیر بود
در مراسم اختتامیه المپیک تابستانی ۲۰۱۲ در لندن، از گروه کوئین و مرکوری قدردانی به عمل آمد، باقیماندهٔ گروه کوئین آهنگ ما تو را به جنب و جوش میاندازیم را به خوانندگی جسی جی اجرا کردند که یک ویدیو ریمستر شده از از روال «بخوان و پاسخ بده» که متعلق به یک اجرای زنده مرکوری در استادیوم ومبلی در سال ۱۹۸۶ بود، در ابتدا این اجرا پخش شد و تماشاگران حاضر در استادیوم المپیک در سال ۲۰۱۲ هم به صورت مناسب به آن پاسخ می دادند

اهمیّت در تاریخچۀ ایدز
مرگ مرکوری به عنوان اولین ستارۀ راک که بر اثر ایدز درگذشته است، رویداد مهمی در تاریخ این بیماری تلقی می شود، در آوریل ۱۹۹۲ باقیماندۀ اعضای کوئین مرکوری فینیکس تراست را بنیان نهادند و کنسرت بزرگداشت فردی مرکوری برای اگاهی بخشی از ایدز و برای تجلیل از زندگی و میراث مرکوری و جمع آوری پول برای تحقیق در مورد این بیماری سازماندهی کردند که در ۲۰ آوریل ۱۹۹۲ برگزار شد، مرکوری فینیکس تراست میلیون ها پوند برای سازمان های خیریه مرتبط با ایدز جمع آوری کرده است، در کنسرت بزرگداشت که در استودیوم ومبلی لندن با حضور ۷۲.۰۰۰ نفر برگزار شد، خوانندگان مهمان زیادی حضور داشتند که رابرت پلنت (از لد زپلین)، راجر دالتری (از د هو)، اکسترم، التون جان، متالیکا، دیوید بویی، آنی لنکس، تونی آیومی (از بلک سبث)، گانز ان رزز، الیزابت تیلور، جرج مایکل، دف لپارد، سیل، لیزا مینلی و همچنین یوتو (غیرحضوری و از طریق ماهواره) از آن جمله اند، الیزابت تیلور دربارهٔ فردی مرکوری گفت که «یک ستارهٔ فوق العاده راک بود که مثل ستارهٔ دنباله داری که از آسمان عبور می کند از چشم انداز فرهنگی ما عبور کرد»، این کنسرت در ۷۶ کشور دنیا پخش شد و تخمین زده می شود که ۱ میلیارد نفر آن را دیده اند

حضور در فهرست های مربوط به افراد تأثیرگذار
چندین نظرسنجی که در دهۀ گذشته انجام شده اند نشان می دهند که آوازۀ مرکوری از هنگام مرگش بیشتر شده است، برای مثال در یک نظرسنجی در سال ۲۰۰۲ برای تعیین کردن بزرگترین افراد بریتانیایی در طول تاریخ، مرکوری در جایگاه ۵۸ قرار گرفت که از بی‌بی‌سی هم پخش شد، او در نظرسنجی همگانی ژاپنی در سال ۲۰۰۷ تحت عنوان «۱۰۰ فرد تأثیر گذار» در رتبه ۵۲ قرار گرفت، در سال ۲۰۰۸ نشریه رولینگ استون مرکوری را در جایگاه ۱۸ فهرست «۱۰۰ خواننده برتر همۀ دوران ها» قرار داد

در تئاتر
در ۲۴ نوامبر ۱۹۹۷ مونودرامی دربارهٔ زندگی مرکوری تحت عنوان مرکوری آخرت و دوران یک اسطورۀ راک در نیویورک سیتی گشایش یافت، این مونودرام مرکوری را در لحظات پس از مرگش نشان میدهد که زندگی اش را مرور می کند، به دنبال رستگاری می گردد و در جستجوی حقیقت خود است، این نمایشنامه توسط چارلز مسینا نوشته و کارگردانی شده است و نقش فردی مرکوری توسط خالد گونزالس و دوران بعدی زندگی اش توسط امیر درویش ایفا شده است، بیلی اسکوییر یکی از این نمایش ها را با اجرای آکوستیک یکی از ترانه هایی که در مورد مرکوری سروده بود و پرواز کردنت را دیده ام نام داشت، افتتاح کرد

تصویرسازی از او در سینما و تلویزیون
در سپتامبر ۲۰۱۰ برایان می در مصاحبه ای با بی‌بی‌سی عنوان کرد که ساشا بارون کوهن که در گذشته برای بازی در نقش های کمدی بورات و علی جی و برونو به شهرت رسیده بود، برای بازی کردن در نقش مرکوری در فیلمی در مورد زندگی اش انتخاب شده است، تایم هم ضمن ستایش توانایی های کوهن در آوازخوانی و شباهتش به مرکوری در اینباره مطلبی نوشت و آن را تأیید کرد، فیلم توسط پیتر مورگان نوشته شده است که قبلاً نامزد دریافت جایزه اسکار برای نمایشنامه هایش ملکه و فراست/نیکسون شده بود، این فیلم که شرکت TriBeCa Productions متعلق به رابرت د نیرو هم در تهیه کردن آن همکاری دارد، بر سال های شکل گیری گروه کوئین تا کنسرت سال ۱۹۸۵ لایو اید تمرکز خواهد داشت، فیلم برداری برای سال ۲۰۱۱ برنامه ریزی شده بود
در آوریل ۲۰۱۱ برایان می تأیید کرد که هنوز کارهای زیادی برای آماده سازی فیلم باید انجام گیرد، او گفت که پس از یک توقف طولانی مدت به دلیل وجود اختلاف سلیقه، گروه تیمی را برای شروع فیلم برداری در همان سال ۲۰۱۱ انتخاب کرده است و اشتیاق بارون کوهن هم کلید پیشرفت کار بوده است، فیلم هم اکنون در حال ساخت است و موقتاً برای سال ۲۰۱۴ برنامه ریزی شده است، با این حال در ژوئیه ۲۰۱۳ گزارش شد که بارون کوهن به خاطر تفاوت های خلقی بین او و باقیماندۀ اعضای گروه کوئین از ایفای نقش منصرف شده است، گیتاریست کوئین برایان می، بعدها گفت که حضور کوهن مزاحم خواهد بود
در دسامبر ۲۰۱۳ اعلام شد که بن ویشاو که عمدتاً به خاطر ایفای نقش Q در فیلم جیمز باند اسکای فال شناخته می شود، به عنوان جایگزین کوهن برای بازی در نقش مرکوری انتخاب شده است، علاوه بر آن گفته شده بود که دکستر فلچر بازیگر و کارگردان انگلیسی، فیلم را کارگردانی خواهد کرد، با این حال فلچر در مارس ۲۰۱۴ از ادامۀ کار با پروژه صرف نظر کرد، پیش از کناره گیری فلچر قرار بود تا ساخت فیلم در تابستان ۲۰۱۴ آغاز شود، گفته میشود که هر تأخیر دیگری باعث بوجود آمدن مشکلات بیشتر خواهد شد چرا که قرار است ویاشاو در پایان همین سال بر روی فیلم بعدی جیمز باند کار کند، سرانجام این فیلم با عنوان راپسودی بوهمی در سال ۲۰۱۸ و به کارگردانی برایان سینگر ساخته شد، در این فیلم بازیگر مصری-آمریکایی رامی ملک در نقش مرکوری ظاهر شد
در نهایت فیلم حماسۀ کولی توانست در هفتاد و ششمین مراسم گلدن گلوب از دو نامزدی در این مراسم هر دو را برنده شود، یکی برای بهترین فیلم درام و دیگری برای بهترین بازیگر درام که رامی ملک ایفای نقش کرده بود
مرکوری به عنوان یک کاراکتر فرعی در بهترین طعم ممکن، داستان کنی اورت که اولین بار در سال ۲۰۱۲ پخش شد حضور داشت، نقش او را جیمز فلوید بازیگر انگلیسی ایفا کرده است

نژاد قورباغه
یک نژاد تازه کشف شده از قورباغه ها به افتخار فردی مرکوری، مرکوریانا نام گذاری شده است، این نژاد در سال ۲۰۱۳ در کرالا هند کشف شد، دلیل این نام گذاری اینطور ذکر شده است که «موسیقی پرطراوت مرکوری الهام بخش پدید آورندگان بوده است»، علاوه برآن محل کشف این نژاد قورباغه در نزدیکی جایی قرار دارد که مرکوری بیشتر دوران کودکی خود را در آنجا گذارنده است

آلبوم شناسی
آقای آدم بده (۱۹۸۵)
بارسلونا (به همراه مونتسرات کاباله، سوپرانوی اسپانیایی در سال ۱۹۸۸)

پانویس
الف. بر روی گواهی تولد مرکوری، والدینش خودشان را اینگونه معرفی کرده اند: «ملیت: هندی بریتانیایی» و «نژاد: پارسی» پارسی ها یک گروه قومی اصالتاً فارس در شبه قاره هند هستند و از آیین مزدیسنا پیروی می کنند
ب. خانوادۀ بلسارا نام خود را از شهری به نام بلسر گرفته اند که که در ایالت گجرات هند قرار دارد و امروزه با نام Valsad شناخته می شود؛ در قرن هفدهم، بلسر یکی از پنج مراکز زرتشتیان بود (که چهار مرکز دیگر هم در گجرات امروزی قرار دارند) و در نتیجه بلسارا یک نام خانوادگی رایج در میان زرتشتیان است

نظرات کاربران درباره استیکر و برچسب دیواری شخصیت ها و هنرمندان فردی مرکوری Freddie Mercury Wallstickers کد h1418

ارسال نظر درباره استیکر و برچسب دیواری شخصیت ها و هنرمندان فردی مرکوری Freddie Mercury Wallstickers کد h1418

لطفا توجه داشته باشید که ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

نام *

ایمیل *

متن نظر *

ارسال این متن به صورت ایمیل خصوصی به مدیر سایت (سوال یا نظر در مورد محصول)

کد امنیتی *

برچسب های مرتبط با استیکر و برچسب دیواری شخصیت ها و هنرمندان فردی مرکوری Freddie Mercury Wallstickers کد h1418