استیکر دیواری اسلامی و مذهبی یا ابا عبد الله حسین Al-Husayn ibn Ali ibn Abi Talib Wallstickers کد h594

استیکر دیواری اسلامی و مذهبی یا ابا عبد الله حسین Al-Husayn ibn Ali ibn Abi Talib Wallstickers کد h594

نقد و بررسی استیکر دیواری اسلامی و مذهبی یا ابا عبد الله حسین Al-Husayn ibn Ali ibn Abi Talib Wallstickers کد h594

امام حسین علیه السلام
حسین بن علی بن ابی طالب(ع)، مشهور به اباعبدالله و سیدالشهداء (۴-۶۱ ه.ق)، امام سوم شیعیان است که ده سال امامت را بر عهده داشت و در واقعه عاشورا به شهادت رسیدند؛ او فرزند دوم امام علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و نوه حضرت محمد(ص) است
بنابر گزارش های تاریخی شیعه و اهل سنت، پیامبر اسلام(ص) هنگام تولد او از شهادتش خبر داد و نام «حسین» را برای او برگزید؛ رسول خدا، حَسَنَین (امام حسن و امام حسین) را بسیار دوست داشت و همه را به دوست داشتن آن دو سفارش می کرد، امام حسین(ع) از اصحاب کِساء و از حاضران در ماجرای مُباهله و یکی از اهل بیت پیامبر است که آیه تطهیر درباره آنان نازل شده است، روایت های متعددی از حضرت محمد(ص) در فضیلت امام حسین نقل شده است از جمله «حسن و حسین سرور جوانان بهشت اند» و «حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است»
از زندگی سومین امام شیعیان در مدت سه دهه پس از وفات پیامبر(ص)، گزارش های اندکی وجود دارد، او در دوره خلافت امیرالمؤمنین(ع) در کنار پدر بود و در جنگ های آن دوره شرکت داشت، در زمان امامت امام حسن(ع) پیرو و پشتیبان او بود و اقدام او در صلح با معاویه را تأیید کرد، پس از شهادت وی نیز تا زمانی که معاویه زنده بود به پیمان برادر وفادار ماند و در پاسخ به نامه برخی از شیعیان کوفه که برای پذیرش رهبری او و قیام در برابر بنی امیه اعلام آمادگی کردند، آنان را به صبر تا زمان مرگ معاویه فراخواند
دوره امامت حسین بن علی(ع) با حکومت معاویه همزمان بود؛ بنابر گزارش های تاریخی، امام حسین(ع) در مواردی به عملکرد معاویه سخت اعتراض کرده است، از جمله پس از کشته شدن حجر بن عَدی نامه ای توبیخ آمیز برای او نوشت و در ماجرای ولایتعهدی یزید نیز از پذیرش بیعت خودداری کرد و در سخنانی در حضور معاویه و دیگران، این اقدام معاویه را نکوهید و یزید را فردی نالایق خواند و خود را سزاوار خلافت دانست، خطبه امام حسین در منا را نیز موضعی سیاسی در برابر اُمویان به شمار آورده اند، با این حال نقل شده است که معاویه مانند خلفای سه گانه، در ظاهر به حسین بن علی(ع) احترام می گذاشت
پس از مرگ معاویه، امام حسین(ع) بیعت با یزید را مشروع ندانست و با توجه به فرمان یزید برای کشتن او در صورت خودداری از بیعت، در ۲۸ رجب سال ۶۰ ه.ق از مدینه به مکه رفت؛ در مدت چهار ماه حضور در مکه، نامه های فراوانی از سوی مردم کوفه برای پذیرش زمامداری دریافت کرد و پس از آنکه فرستاده اش مسلم بن عقیل همدلی کوفیان را تأیید کرد، در ۸ ذی‌الحجه، پیش از آنکه از پیمان شکنی بعدی کوفیان و کشته شدن مسلم باخبر شود، به سمت کوفه حرکت کرد
وقتی ابن زیاد والی کوفه از حرکت حسین(ع) به سمت کوفه باخبر شد، لشکری به سوی او فرستاد و پس از آنکه سپاهیان حُرّ بن یزید راه را بر امام بستند، او مجبور شد مسیر خود را به سمت کربلا تغییر دهد، در روز عاشورا میان امام حسین و یارانش با لشکر کوفه به فرماندهی عمر بن سعد جنگی درگرفت که به شهادت امام و یارانش انجامید، پس از آن زنان و کودکان و امام سجاد(ع) که آن زمان بیمار بود، به اسارت درآمدند و به کوفه و سپس شام فرستاده شدند؛ پیکر امام حسین و یارانش روز ۱۱ یا ۱۳ محرم، توسط بنی اسد در کربلا به خاک سپرده شد
شهادت حسین بن علی(ع) تأثیر عمیقی بر مسلمانان و شیعیان در طول تاریخ داشته و الهام بخش مبارزات و قیام های متعددی بوده است، شیعیان به پیروی از امامان شیعه اهتمام ویژه ای به گریه و سوگواری بر حسین بن علی، به ویژه در ماه محرم و صفر دارند؛ زیارت امام حسین نیز در روایات معصومین مورد تأکید قرار گرفته و حرم او زیارتگاه شیعیان است
حسین بن علی(ع) افزون بر جایگاهی که در میان شیعیان به عنوان سومین امام و سرور شهیدان دارد، نزد اهل سنت نیز به سبب فضایلی که از زبان پیامبر(ص) درباره او نقل شده است و همچنین ایستادگی او در برابر یزید، گرامی داشته می شود
مجموعه سخنان و آثار او در قالب حدیث، دعا، نامه، شعر و خطبه در کتاب موسوعة کلمات الامام الحسین و کتاب مسند الامام الشهید گرد آوری شده و درباره شخصیت و زندگی وی نیز آثار فراوانی در قالب دانشنامه‌، زندگی‌نامه، مَقتل و تاریخ تحلیلی نگاشته شده است

جایگاه
حسین بن علی(ع) سومین امام شیعیان، فرزند نخستین امام شیعیان و نوه پیامبر اسلام(ص) است، در منابع اسلامی روایات فراوانی درباره فضائل او وجود دارد و شیعیان برای او جایگاه ویژه ای قائل هستند، حسین بن علی در نزد اهل سنت نیز از احترام برخوردار است

در منایع حدیثی و تاریخی
بنابر روایات شیعه و سنی، حسین بن علی(ع) یکی از اصحاب کساء است و در ماجرای مباهله نیز حضور داشت و به همراه برادرش، مصداق کلمه «ابناءَنا» در آیه مباهله هستند، او همچنین یکی از اهل بیت است که آیه تطهیر درباره آنان نازل شده است
امام حسین(ع) پس از شهادت امام حسن(ع) با وجود افرادی که از نظر سن بزرگ تر از وی بودند، شریف ترین فرد از بنی هاشم به شمار می رفت؛ بنا بر نقل یعقوبی، معاویه پس از شهادت حسن بن علی(ع) به ابن عباس گفت: از این پس تو سرور قوم خود هستی، ابن عباس در پاسخ گفت: تا زمانی که حسین هست نه، همچنین گزارش هایی از مشورت بنی هاشم با حسین بن علی(ع) و ترجیح نظر او بر دیگران وجود دارد، نقل شده است عمرو بن عاص نیز او را محبوب‌ترین فرد از زمینیان نزد اهل آسمان می دانست

در فرهنگ شیعه
شهادت حسین بن علی در واقعه عاشورای سال ۶۱ ه.ق سبب شد شخصیت وی برای شیعیان و حتی غیر شیعیان، بیشتر در بعد حق طلبی، شجاعت و شهادت نمایان گردد و دیگر صفات و ویژگی هایی که در روایات برای او ذکر شده، تا اندازه ای تحت الشعاع قرار گیرد؛ این واقعه دست کم از آن جهت که نخستین بی حرمتی آشکار به خاندان پیامبر(ص) بود، تاثیر عمیقی بر تاریخ و فرهنگ شیعه گذاشت و به نماد ظلم ستیزی، پیروزی خون بر شمشیر، امر به معروف و نهی از منکر، ایثار و فداکاری تبدیل شد
تاثیرگذاری شهادت امام حسین تا بدانجا بود که عده ای معتقد شده اند شکل گیری مذهب تشیع و جدا شدن شیعیان از اهل سنت، پس از شهادت امام حسین(ع) رخ داده است؛ در طول تاریخ اسلام قیام هایی با الگو گرفتن از قیام امام حسین(ع) شکل گرفته که با شعار یا لثارات الحسین بوده است
دو ماه محرم و صفر در فرهنگ شیعه جایگاه ویژه ای دارند و بخصوص در روزهای تاسوعا و عاشورا و اربعین حسینی مجموعه آیین های گوناگونی در پاسداشت این مناسبت بر پا می شود، شیعیان به هنگام نوشیدن آب از تشنگی امام حسین یاد می کنند و بر او سلام می فرستند

در نگاه اهل سنت
منابع روایی معتبر اهل سنت احادیث فراوانی درباره جایگاه و فضایل حسین بن علی(ع) نقل کرده اند، گذشته از روایات فضائل، مقام امام حسین(ع) در اعتقاد مسلمانان تا حد زیادی برخاسته از آن است که وی در راه خدا از جان و مال و نزدیکان خود گذشت
ابن خلدون با تاکید بر شرط بودن وجودِ امام عادل برای جنگ با ستمکاران، حسین(ع) را عادل ترین فرد در زمان خود برای این جنگ برشمرده است، او در جای دیگر گفته است: وقتی فسق یزید بر همگان آشکار شد، حسین بر خود واجب دید که بر او خروج کند، چون خود را دارای اهلیت و قدرت برای این کار می دانست
عباس محمود عقاد نویسنده کتاب «ابوالشهداء، الحسین بن علی» نوشته است: اوضاع در زمان یزید به حدی رسیده بود که جز شهادت آن را علاج نمی کرد، وی معتقد است چنین قیامی تنها از سوی انسان های نادری رقم می خورد که برای این کار ساخته شده اند و نمی توان حرکت آنان را با دیگران مقایسه کرد چرا که اینان، گونه ای دیگر می فهمند و چیزی دیگر می طلبندد؛ طه حسین نویسنده معاصر اهل سنت معتقد است بیعت نکردن حسین(ع) از سر عناد و لجبازی نبود، او می دانست که اگر با یزید بیعت کند به وجدانش خیانت کرده و با دینش مخالفت ورزیده است چرا که از نظر او بیعت با یزید گناه بود، عمر فروخ با تاکید بر اینکه سکوت در برابر ظلم به هیچ وجه جایز نیست، معتقد است ما مسلمانان امروزه نیاز داریم که «حسینی» در میان ما قیام کند و ما را به راه درست در دفاع از حق رهنمون سازد

نام، نسب، کنیه، القاب
در منابع شیعه و سنی آمده است که پیامبر(ص) نام «حسین» را بر او نهاد، بر اساس روایات این نامگذاری به فرمان خداوند انجام گرفت، دو نام حسن و حسین قبل از اسلام نزد مردم عرب سابقه ای نداشت، معادل شَبَّر و شَبیر (یا شَبّیر)، نام پسران هارون است، گزارش های دیگری نیز درباره نامگذاری ایشان ذکر شده است از جمله اینکه ابتدا امام علی(ع) او را حرب یا جعفر نامید ولی پیامبر(ص) نام حسین را برای ایشان برگزید
امام حسین(ع) فرزند امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) و نوه حضرت محمد(ص) است، او از خاندان بنی هاشم و از قبیله قریش است، امام حسن مجتبی(ع)، حضرت عباس(ع)، محمد بن حنفیه از برادران و حضرت زینب(س) از خواهران او هستند؛ کنیه او «اباعبدالله» است، ابوعلی، ابوالشهداء (پدر شهیدان)، ابوالاحرار (پدر آزادگان) و ابوالمجاهدین (پدر جهاد کنندگان) از دیگر کنیه های ایشان است
حسین بن علی(ع) القاب فراوانی دارد که برخی از آنها با القاب برادرش امام حسن(ع) مشترک است، مانند سید شباب أهل الجنة (سرور جوانان اهل بهشت)، برخی دیگر از القاب ایشان عبارتند از: زکیّ، طیب، وفی، سید، مبارک، نافع، الدلیل علی ذات اللّه، رشید، و التابع لمرضاة اللّه؛ ابن طلحه شافعی لقب «زکی» را مشهورتر از دیگر القاب و لقب «سید شباب أهل الجنه» را مهم ترین آن ها دانسته است، در بعضی احادیث حسین(ع) با لقب شهید یا سیدالشهداء خوانده شده است، ثارالله و قتیل العبرات از دیگر القابی است که در برخی زیارتنامه ها برای این امام بزرگوار ذکر شده است
در روایتی از پیامبر(ص) که بسیاری از منابع شیعه و اهل سنت نقل کرده اند آمده است: «حسین سِبطٌ مِن الاَسباط» (حسین یکی از اسباط است) سبط در این روایت و همچنین در برخی آیات قرآن را به معنای امام و نقیبی دانسته اند که از طرف خداوند برگزیده شده و از نسل پیامبران است

زندگی نامه
حسین بن علی در مدینه به دنیا آمد، برخی تولد ایشان را در سال سوم قمری دانسته اند اما قول مشهور سال چهارم قمری است، درباره روز ولادت امام حسین(ع) اختلاف است، بنابر قول مشهور ولادت ایشان ۳ شعبان بوده ولی شیخ مفید در کتاب ارشاد تولد امام حسین(ع) را ۵ شعبان دانسته است
در گزارش های شیعه و اهل سنت آمده است پیامبر هنگام تولد او گریست و از شهادتش خبر داد
در منابع اهل سنت آمده است رسول خدا(ص) در میان اهل بیت خود، حسن(ع) و حسین(ع) را بیش از بقیه دوست داشت و این علاقه چنان بود که گاه با ورودشان به مسجد، خطبه اش را ناتمام می گذاشت، از منبر پایین میامد و آنان را در آغوش می کشید، از پیامبر(ص) نقل شده است که محبت به این دو مرا از محبت به هر کس دیگری باز داشته است

دوران خلفای سه گانه
۲۵ سال از عمر امام حسین(ع) در دوران خلفای سه گانه سپری شد، از جزئیات زندگی امام سوم شیعیان در این دوران خبر چندانی در دست نیست که شاید علت آن انزوای سیاسی امام علی(ع) و فرزندانش باشد
گزارش هایی از احترام ویژۀ خلیفه دوم به امام حسین(ع) رسیده است
وقتی عثمان در دوره خلافتش ابوذر را به سرزمین ربذه تبعید و همگان را از بدرقه و همراهی او منع کرد، امام حسین(ع) همراه پدر و برادرش امام حسن(ع) و چند تن دیگر برخلاف دستور خلیفه، ابوذر را بدرقه کردند

دوران امام حسن (ع)
گزارش های تاریخی از ادب و احترام حسین بن علی(ع) به برادرش امام حسن(ع) حکایت دارد، نقل شده است اگر در مجلسی امام حسن(ع) حضور داشت، او بخاطر رعایت احترام سخن نمی گفت؛ پس از شهادت امام علی(ع) گروهی از خوارج که به جنگ با شامیان اصرار داشتند با امام حسن(ع) بیعت نکردند و نزد حسین(ع) آمدند تا با او بیعت کنند، وی گفت: به خدا پناه می برم که تا زمانی که حسن(ع) زنده است بیعت شما را بپذیرم، در ماجرای صلح با معاویه امام حسین(ع) در برابر شیعیان معترض، حامی برادر بود و اقدام او را تایید کرد و نقل شده است که ایشان فرمودند: او (امام حسن(ع)) امام من است
بر پایه برخی گزارش ها، پس از برقراری صلح، امام حسین(ع) نیز همچون امام حسن(ع) با معاویه بیعت کرد و حتی پس از شهادت امام حسن(ع) نیز بر عهد خود باقی ماند

دوران امامت
شروع امامت حسین بن علی(ع)، با دهمین سال حکومت معاویه مصادف بود، معاویه در سال ۴۱ ه.ق پس از صلح با امام حسن(ع) حکومت را در دست گرفت و خلافت اموی را پایه گذاری کرد؛ او به ظواهر دینی پایبند بود و حتی برای تثبیت خلافت خود از برخی اصول دینی بهره می برد و با وجود آنکه با زور و با بهره گیری از حیله های سیاسی قدرت را به چنگ آورد، حکومت خود را از سوی خدا و قضای الهی می دانست؛ او خود را برای اهل شام، هم ردیف پیامبران، از بندگان صالح خدا و از مدافعان دين و احكام آن معرفی می کرد، در منابع تاریخی آمده است معاویه خلافت را به سلطنت تبدیل کرد و آشکارا می گفت به دینداری مردم کاری ندارد
یکی از مسائل دوره حکومت معاویه، وجود اعتقادات شیعی در میان بخشی از مردم به ویژه عراق بود؛ شیعیان، دشمنان معاویه بودند، همچنان که خوارج نیز دشمن او بودند ولی خوارج پایگاه مردمی چندانی نداشتند، بر خلاف شیعیان که در اثر نفوذ امام علی(ع) و اهل بیت، پشتوانه ای قوی داشتند، از این رو معاویه و کارگزارانش، چه با روش سازشکارانه و چه با سخت گیری های شدید با جریان شیعه برخورد می کردند، یکی از مهمترین روش های معاویه ایجاد بیزاری از امام علی(ع) در میان مردم بود، معاویه پس از استحکام پایه های قدرتش، سیاست سرکوب و فشار بر شیعیان را در پیش گرفت و به کارگزارانش نوشت نام دوستداران علی(ع) را از دیوان، حذف و دریافتی آنها از بیت‌المال را قطع کنند و شهادت شان را نپذیرند، او همچنین کسانی که فضایل امام علی(ع) را نقل میکردند را تهدید کرد، تا جایی که محدثان از علی(ع) با عنوان «مردی از قریش» و «یکی از اصحاب رسول خدا» و «ابوزینب» یاد می کردند

دلایل امامت
امام حسین(ع) پس از شهادت برادرش در سال ۵۰ ه.ق به امامت رسید و تا روزهای آغازین سال ۶۱ ه.ق رهبری شیعیان را بر عهده داشت؛ علمای شیعه علاوه بر دلایل عامی که برای اثبات امامت امامان شیعه ارائه کرده اند، به دلایل خاصِ امامت هر امام نیز استدلال کرده اند؛ شیخ مفید در کتاب ارشاد به برخی احادیثِ امامت حسین بن علی(ع) اشاره کرده است، از جمله اینکه پیامبر(ص) فرمود: «اِبنای هذانِ امامان قاما او قَعَدا (ترجمه: این دو پسرم [حسن و حسین] امام هستند خواه قیام کنند یا نکنند)» همچنین امام علی(ع) در هنگام شهادت بر امامت حسین(ع) پس از امام حسن(ع) تاکید کرد و امام حسن نیز در هنگام شهادت در وصیت به محمد بن حنفیه، حسین بن علی(ع) را امام پس از خود معرفی کرد، شیخ مفید با استدلال به این احادیث، امامت امام حسین(ع) را ثابت و قطعی دانسته است؛ به گفته شیخ مفید، امام حسین به دلیل رعایت تقیه و عهدی که در ماجرای صلح امام حسن کرده بود، تا زمان مرگ معاویه مردم را به سوی خود دعوت نکرد ولی پس از مرگ معاویه، امر خود را آشکار کرد و جایگاه خود را برای کسانی که آگاه نبودند روشن ساخت
در منابع آمده است حسین(ع) پیش از خروج از مدینه در سال ۶۰ ه.ق، بخشی از وصیت ها و ودایع امامت را به ام سلمه همسر پیامبر(ص) و بخشی دیگر را پیش از شهادت خود در محرم سال ۶۱ ه.ق، به دختر بزرگش فاطمه داد تا آنها را به امام سجاد(ع) بسپارند

پایبندی به صلح امام حسن(ع)
امام حسین(ع) در دوره حکومت معاویه به پیمان صلحی که برادرش با معاویه بسته بود

موضع‌گیری دربرابر اقدامات معاویه
هرچند امام حسین در دوره حکومت معاویه، عملی بر ضد او انجام نداد ولی به گفته رسول جعفریان تاریخ پژوه معاصر، روابط امام و معاویه و گفتگوهایى كه بین آن دو صورت گرفت، نشان از آن دارد که امام حسین(ع) از نظر سیاسى، مشروعیت قطعى معاویه را نپذیرفت و در برابر آن تسلیم نشد، نامه های متعددی که بین حسین بن علی(ع) و معاویه رد و بدل شد، از آن جمله است
در عین حال از گزارش های تاریخی چنان برمیاید که معاویه مانند خلفای سه گانه در ظاهر به امام احترام می کرد و او را بزرگ می شمرد و به کارگزارانش دستور داده بود که متعرض فرزند رسول خدا(ص) نشوند و از بی احترامی به وی بپرهیزند، معاویه هنگام وصیت به فرزندش یزید نیز بر جایگاه حسین(ع) تاکید کرد و او را محبوب ترین فرد نزد مردم دانست و سفارش کرد در صورت غلبه بر حسین(ع)، از او درگذرد چرا که او حقی بزرگ دارد

اعتراض به کشتن یاران امام علی (ع)
اقدام معاویه در کشتن افرادی چون حجر بن عدی، عمرو بن حمق خزاعی و عبدالله بن یحیی حضرمی از مواردی بود که اعتراض شدید امام حسین(ع) را در پی داشت، او بنابر گزارش منابع متعدد، نامه ای به معاویه نوشت و کشتن یاران امام علی(ع) را محکوم کرد و ضمن برشمردن برخی از کارهای ناشایست معاویه، او را نکوهید و فرمود: من براى خود و دین خود چیزى بالاتر از جهاد با تو نمی دانم‏، در ادامه این نامه آمده است: من فتنه ای بزرگ تر از حکومت تو بر این امت سراغ ندارم

اعتراض به ولایتعهدی یزید
در سال ۵۶ ه.ق معاویه برخلاف مفاد صلح نامه (درباره اینکه کسی را ولیعهد و جانشین خود نکند) مردم را به بیعت با یزید به عنوان جانشین خود فراخواند، برخی از شخصیت ها از جمله امام حسین(ع) از بیعت خودداری کردند؛ معاویه به مدینه رفت تا نظر بزرگان این شهر را برای ولایتعهدی یزید جلب کند، امام حسین(ع) در مجلسی که معاویه و ابن عباس و برخی از درباریان و خاندان اموی حضور داشتند، معاویه را نکوهش کرد و با اشاره به خلق و خوی یزید، معاویه را از تلاش برای جانشینی او برحذر داشت و ضمن تاکید بر جایگاه و حق خود، به ابطال استدلال های معاویه برای جلب بیعت با یزید پرداخت، همچنین در مجلس دیگری که عموم مردم در آن حضور داشتند، امام حسین(ع) در واکنش به سخنان معاویه درباره شایستگی یزید، او را شراب خوار و اهل هوا و هوس معرفی کرد

خطبه امام حسین(ع) در منا
امام حسین در سال ۵۸ ه.ق، دو سال قبل از مرگ معاویه خطبه ای اعتراض آمیز در منا خواند، در این زمان فشار معاویه بر شیعیان به اوج رسیده بود، امام در این خطبه ضمن برشمردن فضائل امیرمؤمنان و اهل بیت و دعوت به امر به معروف و نهی از منکر و تأکید بر اهمیت این وظیفه اسلامی، وظیفه علما و لزوم قیام آنان در مقابل ستمگران و نیز زیان های سکوت عالمان در مقابل زورگویان را گوشزد کرد

واکنش به خلافت یزید
پس از مرگ معاویه در ۱۵ رجب ۶۰ ه.ق، یزید به حکومت رسید؛ او تصمیم گرفت از چند تن از بزرگانی که ولایتعهدی او را نپذیرفته بودند، از جمله حسین بن علی(ع)، به زور بیعت بگیرد ولی امام حسین(ع) از بیعت خودداری کرد و همراه خانواده و یارانش در ۲۸ رجب، مدینه را به قصد مکه ترک کرد
او در مکه با استقبال مردم مکه و عمره گزاران رو به رو شد، و بیش از چهار ماه (از ۳ شعبان تا ۸ ذی‌الحجه) در این شهر اقامت گزید، در این مدت شیعیان کوفه که از بیعت نکردن سومین امام خود با خبر شده بودند، نامه هایی برای او نوشتند و او را به کوفه دعوت کردند، امام برای اطمینان از همدلی مردم کوفه و درستی دعوت شان، مسلم بن عقیل را به کوفه فرستاد تا اوضاع را به او گزارش کند، مسلم پس از مشاهده استقبال و بیعت مردم، امام حسین(ع) را به کوفه دعوت کرد و او نیز همراه خانواده و یارانش در هشتم ذی‌الحجه از مکه به سمت کوفه حرکت کرد

واقعه کربلا
واقعه کربلا که به شهادت حسین بن علی(ع) و یارانش انجامید، مهم ترین بخش از زندگینامه این امام بزرگوار به شمار میاید، بر پایه برخی گزارش ها امام حسین(ع) پیش از حرکت به سوی عراق، از شهادت خود آگاه بوده است، این واقعه در پی خودداری او از بیعت با یزید رخ داد؛ حسین(ع) که به دعوت کوفیان، همراه خانواده و یارانش به سوی این شهر حرکت کرده بود در منطقه ای به نام ذو حسم با سپاهی به فرماندهی حر بن یزید ریاحی رو به رو گردید و مجبور شد مسیر حرکت خود را تغییر دهد، به نقل بیشتر منابع، آن ها روز دوم محرم‌ به کربلا رسیدند و فردای آن روز سپاهی چهار هزار نفری از مردم کوفه به فرماندهی عمر بن سعد (لعنت الله علیه) وارد کربلا شد، بنابر گزارشات تاریخی چند مذاکره بین حسین بن علی(ع) و عمر سعد (لعنت الله علیه) انجام شد ولی ابن زیاد (لعنت الله علیه) جز به بیعت حسین(ع) با یزید یا جنگ راضی نشد
عصر روز تاسوعا سپاه عمر سعد (لعنت الله علیه) آماده جنگ شد ولی امام حسین(ع) آن شب را برای مناجات با خدا مهلت گرفت، شب عاشورا برای یاران خود سخن گفت و بیعت از آنان برداشت و اجازه رفتن داد ولی آنان بر وفاداری و حمایت از او تاکید کردند
صبح روز عاشورا جنگ آغاز شد و تا ظهر بسیاری از یاران ابا عبد الله الحسین(ع) به شهادت رسیدند، در طی جنگ حر بن یزید، از فرماندهان سپاه کوفه، به امام حسین پیوست؛ پس از کشته شدن یاران، خویشان امام به میدان رفتند که اولین آنان علی اکبر بود و آنان نیز یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند، سپس خود حسین بن علی(ع) به میدان رفت و عصرگاه روز دهم محرم به شهادت رسید و شمر بن ذی‌الجوشن (لعنت الله علیه) و به نقلی سنان بن انس (لعنت الله علیه) سر مبارک ایشان را از بدن مطهرشان جدا کرد، سر مبارک حسین بن علی(ع) همان روز برای ابن زیاد (لعنت الله علیه) فرستاده شد
عمر سعد (لعنت الله علیه) در اجرای فرمان ابن زیاد (لعنت الله علیه) دستور داد چند اسب سوار بر بدن مطهر و مبارک امام حسین(ع) تاختند،زنان و کودکان و امام سجاد(ع) که بیمار بود، به اسیری گرفته و به کوفه و سپس شام فرستاده شدند، پیکر امام حسین(ع) و حدود ۷۲ نفر از یاران وفادارش، روز ۱۱ یا ۱۳ محرم توسط گروهی از بنی اسد و بنابر نقلی با حضور امام سجاد(ع) در همان محل شهادت به خاک سپرده شد

پیامد ها
قیام امام حسین(ع) بیداری گروه های بسیاری را در پی داشت و بلافاصله پس از شهادت او حرکت های انقلابی و اعتراضی آغاز شد و تا سالیان دراز ادامه یافت، اولین اعتراض برخورد عبدالله بن عفیف با ابن زیاد (لعنت الله علیه) بود، قیام توابین، قیام مختار، قیام زید بن علی(ع) و قیام یحیی بن زید نیز از آن جمله است، همچنین در قیام سیاه جامگان به رهبری ابومسلم خراسانی علیه امویان از شعار یا لثارات الحسین نیز استفاده شد، که این قیام به سقوط امویان انجامید، انقلاب اسلامی ایران نیز الهام گرفته از قیام امام حسین(ع) بود و به گفته امام خمینی «اگر این مجالس وعظ و خطابه و عزاداری و اجتماعات سوگواری نبود، کشور ما پیروز نمی شد، همه در تحت بیرق امام حسین(ع) قیام کردند»
در حوزه فرهنگ عمومی نیز مسلمانان و حتی پیروان دیگر ادیان، حسین بن علی(ع) را نماد و الگوی فداکاری، ستم ناپذیری، آزادی خواهی، پاسداری از ارزش ها و حق طلبی می دانند

ویژگی ها و فضایل
اوصاف ظاهری
در بیشتر منابع حدیثی، تاریخی و رجالی از شباهت حسین(ع) به پیامبر اکرم(ص) سخن گفته شده و در روایتی شبیه ترین فرد به ایشان دانسته شده است

از زبان پیامبر
روایات متعددی از پیامبر(ص) در فضائل او نقل شده است از جمله:
• حسن و حسین سرور جوانان بهشت اند
• بر سمت راست عرش نوشته است حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است
• حسین از من است و من از حسین هستم
• هر کس این دو (حسن و حسین) را دوست بدارد مرا دوست داشته و هر که با آنان دشمنی ورزد با من دشمنی نموده است

پیش گویی شهادت
روایات فراوانی درباره پیشگویی شهادت حسین بن علی(ع) وجود دارد از جمله در حدیث لوح به نقل از پیامبر(ص) آمده است: خداوند حسین را به شهادت گرامی داشته و او را برترین شهیدان قرار داده است؛ مجلسی در جلد ۴۴ بحارالانوار، باب ۳۰ روایاتی نقل کرده است درباره اینکه خداوند خبر شهادت حسین(ع) را به برخی از پیامبرانش از جمله آدم، نوح، ابراهیم، زکریا و محمد(ص) داده و آنها بر او گریسته اند، همچنین نقل شده است امیرالمومنین(ع) در راه صفین، وقتی به کربلا رسید با انگشت جایی را نشان داد و گفت: اینجا محل ریخته شدن خون هایشان است

کرامت ها و اعجازگونه ها
در برخی روایات ویژگی هایی متمایز برای امام حسین(ع) برشمرده شده از جمله اینکه فرشته ای شکسته بال به نام فطرس به برکت او نجات یافته و از آن پس مامورِ رساندن سلام زائران به او شده است، همچنین در روایات آمده است که خداوند شفا را در تربت حسین(ع) و استجابت دعا را کنار قبر او (زیر قبّه او) قرار داده است، در کتاب الخصائص الحسینیة ویژگی های متعددی برای امام حسین برشمرده شده است

خصوصیات اخلاقی
وی با مسکینان می نشست، دعوت آنان را می پذیرفت و با آنان غذا می خورد و آن ها را به خانه خود دعوت می کرد و آنچه در منزل داشت از ایشان دریغ نمی کرد؛ روزی نیازمندی از او درخواست کمک کرد، امام که در حال نماز بود، نمازش را کوتاه کرد و هر چه داشت به او داد
او غلامان و کنیزانش را در قبال خوش رفتاری شان آزاد می کرد، گفته اند کنیزی را که معاویه همراه با اموال و لباس های فراوان برایش هدیه فرستاده بود، در برابر خواندنِ آیاتی از قرآن و سرودن شعری درباره فنای دنیا و مرگ انسان ها آزاد کرد و آن اموال را به او بخشید، روزی نیز كنیزى دسته گلی تقدیم او كرد، ایشان آن کنیز را آزاد كرد، گفتند تنها براى یك دسته گل او را آزاد كردى؟ امام حسین(ع) با استناد آیۀ «و اذا حیّیتم بتحیّة فحیّوا بأحسن منها أو ردّوها» فرمود: خدا این گونه ما را ادب آموخته است
امام حسین(ع) بسیار بخشنده بود و به گشاده دستی شناخته می شد اما در بخشش هایش نیز سعی داشت به امام حسن(ع) احترام گذارد و مقداری کمتر از برادر به دیگران کمک می کرد، در منابع آمده است ایشان ۲۵ بار پیاده به حج رفت

سوگواری و زیارت
شیعیان (و گاه غیرشیعیان) در ماه محرم، ماهی که واقعه کربلا در روز دهم آن رخ داد، برای امام حسین(ع) و شهیدان کربلا سوگواری می کنند؛ شیعیان برای این سوگواری آیین هایی دارند که رایج ترین آنها روضه خوانی، شمایل کشی، سینه زنی، تعزیه و خواندن زیارتنامه هایی مانند زیارت عاشورا، زیارت وارث و زیارت ناحیه مقدسه به صورت فردی و گروهی است
سوگواری بر امام حسین(ع) از نخستین روزهای پس از عاشورا آغاز شد و بنابر نقلی، هنگام حضور اسیران کربلا در شام، زنان بنی هاشم چند روز با پوشیدن لباس سیاه، به عزاداری پرداختند، پس از روی کار آمدن دولت های شیعی و برداشته شدن فشار از شیعیان، سوگواری جنبه رسمی پیدا کرد
بنابر گزارش های تاریخی و حدیثی، امامان شیعه به عزاداری و گریه در عزای حسین بن علی(ع) اهمیت ویژه می دادند و شیعیان را به این امر و زنده نگاه داشتن یاد عاشورا سفارش می کردند

زیارت امام حسین (ع)
در روایات معصومان بر زیارت امام حسین(ع) تأکید فراوان شده و یکی از برترین و پرفضیلت ترین اعمال شمرده شده است و بنابر دسته ای از روایات، ثواب آن برابر با حج و عمره است، در کتاب های جامع زیارات، چندین زیارت مطلقه که در هر زمان خوانده می شود و چندین زیارت خاص که در زمان های مشخص خوانده می شود برای امام حسین(ع) جمع آوری شده است؛ زیارت عاشورا، زیارت وارث و زیارت ناحیه مقدسه از معروف ترین این زیارت نامه ها هستند

اربعین حسینی
چهل روز بعد از شهادت امام حسین(ع) که اربعین حسینی یا روز اربعین نامیده می شود؛ بسیاری از شیعیان به زیارت مزار امام حسین(ع) می روند، طبق نقل های تاریخی جابر بن عبدالله انصاری، در این روز به عنوان اولین زائر بر سر مزار امام حسین(ع) حاضر شده است، بنابر نقل لهوف، اسیران کربلا نیز در همان سال ۶۱ ه.ق و در مسیر بازگشت از شام به مدینه در روز اربعین به زیارت شهدای کربلا رفته اند
توصیه به زیارت اربعین سبب شده شیعیان به ویژه ساکنان عراق، همه ساله از نقاط مختلف به سوی کربلا حرکت کنند، این حرکت که غالباً پیاده انجام می شود، از پرجمعیت ترین راهپیمایی ها در جهان است، بنابر گزارش منابع خبری در سال ۱۳۹۶ه.ش بیش از ۱۳ میلیون زائر در این مراسم شرکت کردند

حرم و حائر حسینی
محدوده مرقد امام حسین(ع) حائر حسینی نامیده می شود؛ محدوده حائر دارای فضیلت و احکام فقهی خاصی است و مسافر می تواند نماز خود‌ را در آن کامل بخواند، درباره مساحت دقیق حائر چند نظر وجود دارد و حداقلِ آن را، محدوده ای به شعاع ۱۱متر از قبر امام حسین گفته اند که بالاترین درجه فضیلت را دارد

حرم امام حسین (ع)
بر اساس گزارش های موجود، نخستین بنا بر مرقد حسین بن علی(ع) در زمان مختار ثقفی و به دستور او ساخته شد و از آن تاریخ تا کنون نیز بنای حرم بارها تجدید و توسعه یافته است، همچنان که چند بار به دست برخی خلفای عباسی و وهابیت تخریب گردید، حتی متوکل عباسی (لعنت الله علیه) دستور داد زمین حائر را شخم بزنند و بر مقبره آب ببندند

میراث فرهنگی امام حسین (ع)
در منابع متعدد حدیثی و تاریخی، میراث معنوی حسین بن علی(ع) شامل سخنان، دعاها، نامه‌ها، اشعار، خطبه ها و وصیت ایشان نقل شده است، مجموعه این آثار در کتاب مسند الامام الشهید تالیف عزیزالله عطاردی و کتاب موسوعة کلمات الامام الحسین(ع) گرد آمده است
به دلیل شرایط سیاسی در دوران حکومت معاویه، نقل روایت از امام حسین(ع) فراوان نبوده و بسیاری از سخنانی که از ایشان روایت شده در فاصله سفر ایشان از مدینه تا کربلا بوده است؛ سخنان امام سوم شیعیان در موضوعات توحید، قرآن، اهل بیت، احکام و اخلاق در منابع اسلامی گزارش شده است
دعاها: در کتاب مسند الامام الشهید حدود ۲۰ دعا و مناجات از ایشان نقل شده است، مشهورترین این دعاها دعای عرفه است که در روز عرفه در صحرای عرفات خوانده است
اشعار منسوب: اشعاری به امام حسین(ع) نسبت داده شده است، محمد صادق کرباسی مجموعه این اشعار را در کتاب «دیوان الامام الحسین(ع)» در دو جلد گردآوری کرده و مورد بررسی سندی و ادبی قرار داده است
خطبه ها و وصیت: در برخی منابع، خطبه امام حسین در منا و خطبه ایشان در روز عاشورا و نیز وصیت مکتوب او به برادرش محمد حنفیه که در آن هدف از حرکت خود را تبیین کرد، گزارش شده است
نامه ها: در کتاب مکاتیب الائمة ۲۷ نامه از حسین بن علی(ع) گردآوری شده است، تعدادی از این نامه ها خطاب به معاویه و بخشی دیگر برای افراد مختلف و در موضوعات گوناگون است

برخی از سخنان مشهور امام حسین (ع)
• اگر دین ندارید و از روز معاد نمی ترسید، در این دنیا آزاده باشید
• مردم بنده دنیا هستند و دین، آویزه زبان شان است؛ تا زمانی که زندگی به کام شان باشد، به دین پایبندند ولی هرگاه به بلا آزموده شوند، دینداران اندک اند
• نیازهای مردم به شما از نعمت های خداوند است؛ از نعمت ها خسته و آزرده نشوید که به نقمت تبدیل می شود
• مرگ با عزت بهتر از زندگی با ذلت است
• من نه از روی سرمستی و فساد انگیزی و ستمکاری، بلکه برای اصلاح در امت جدم محمد(ص) به پاخاستم؛ میخواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم
• هر کس بخواهد با نافرمانیِ خدا به چیزی برسد، آنچه را امید دارد، زودتر از دست می دهد و به آنچه بیم دارد زودتر گرفتار می شود

کتاب شناسی
درباره شخصیت و زندگی حسین بن علی(ع) آثار فراوانی در قالب دانشنامه‌، زندگی نامه، مقتل و تاریخ تحلیلی نگاشته شده که بیش از چهل کتاب و مقاله با موضوع «کتابشناسی امام حسین» به معرفی آنها پرداخته است، از جمله در «کتاب شناسی اختصاصی امام حسین(ع)» ۱۴۲۸ اثر با مشخصات نشر نام برده شده است، آقا بزرگ تهرانی نیز در کتاب الذریعة ۹۸۵ کتاب در این زمینه معرفی کرده است


برخی از مهمترین آثار در این زمینه عبارتند از:

دانشنامه:
• دانشنامه امام حسین تألیف محمد محمدی ری شهری در ۱۴ جلد
• دائرة المعارف الحسینیة تألیف محمد صادق کرباسی که تا سال ۱۳۸۸ه.ش ۹۰ جلد آن منتشر شده است
• فرهنگ عاشورا تالیف جواد محدثی

زندگی نامه:
• حیاة الامام الحسین(ع) تألیف باقر شریف قرشی در ۳ جلد
• ترجمة الإمام الحسین(ع) نوشته ابن عدیم (درگذشت ۶۶۰ ه.ق)‏ در یک جلد
• بخش مربوط به امام حسین(ع) در دو کتاب «الطبقات الکبری» و «تاریخ مدینة دمشق» که با عنوان «ترجمة الامام الحسین(ع)» به طور مستقل چاپ شده است
• زندگانی امام حسین(ع) تالیف سید هاشم رسولی محلاتی

مقتل: به هر گزارش مکتوبی که حاوی مطالبی پیرامون قتل و یا شهادت یکی از شخصیت های مطرح در تاریخ باشد، مقتل می گویند، نخستین مقتلی که درباره سومین امام شیعیان نوشته شده، مقتل الحسین(ع) اثر ابومخنف است که در قرن دوم نوشته شده است، برخی دیگر از کتاب های مقتل امام حسین عبارتند از:
• مقتل الحسین(ع) نوشته موفق بن احمد خوارزمی
• مقتل جامع سید الشهدا پژوهشی گروهی زیر نظر مهدی پیشوایی
• اللهوف علی قتلی الطفوف تالیف سید بن طاوس

تاریخی-تحلیلی
• پس از پنجاه سال نوشته سید جعفر شهیدی
• شهید جاوید نوشته صالحی نجف آبادی
• حماسه حسینی از مرتضی مطهری
• بررسی تاریخ عاشورا، تألیف محمد ابراهیم آیتی

مقالات
• مقالات متعددی درباره شخصیت و زندگی حسین بن علی(ع) نگاشته شده است، بخشی از آن ها که پس از فراخوان مقاله گرد آوری شده، در دو کتاب «مجموعه مقالات کنگره ملی حماسه حسینی» و «دراسات و بحوث مؤتمر الامام الحسین(ع)»‌ به چاپ رسیده است

نظرات کاربران درباره استیکر دیواری اسلامی و مذهبی یا ابا عبد الله حسین Al-Husayn ibn Ali ibn Abi Talib Wallstickers کد h594

ارسال نظر درباره استیکر دیواری اسلامی و مذهبی یا ابا عبد الله حسین Al-Husayn ibn Ali ibn Abi Talib Wallstickers کد h594

لطفا توجه داشته باشید که ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

نام *

ایمیل *

متن نظر *

ارسال این متن به صورت ایمیل خصوصی به مدیر سایت (سوال یا نظر در مورد محصول)

کد امنیتی *

برچسب های مرتبط با استیکر دیواری اسلامی و مذهبی یا ابا عبد الله حسین Al-Husayn ibn Ali ibn Abi Talib Wallstickers کد h594